Gdy o zachodzie słońca Lucien wśliznął się do piwnicy, Alexandra pomyślała, że wcześniej musiał chyba łyknąć mocnego trunku. - Byłeś zajęty - powiedziała, wbijając igłę w robótkę. - Rose cię odwiedziła? - Tak. Thompkinson wyciągnął ją stąd jakąś godzinę temu, gdy zauważył, że wraca twoja ciotka. Kiedy cicho zamknął za sobą drzwi, serce jej zatrzepotało. Tym razem nie ulegnie jego czarowi, postanowiła twardo. Chciała nadal się na niego gniewać, a wiedziała, że będzie to niemożliwe, gdy zacznie ją całować. - To podnóżek z mojej sypialni - zauważył. Na pluszowym stołeczku w kolorze burgunda leżał zwinięty w kłębek terier. - Tak, inne nie były dostatecznie miękkie. Spojrzał na nią badawczo. - Inne? - Tak. Szekspir jest bardzo wybredny. - Rozumiem. - Przyciągnął sobie krzesełko od toaletki i usiadł naprzeciwko niej. - O czym rozmawiałyście z Rose? Wyraz niepewności w jego oczach sprawił, że Alexandra zapomniała o przemowie na temat wykorzystywania osławionego uroku w celu manipulowania osiemnastoletnią dziewczyną. Oczywiście bez trudu przejrzała jego grę. http://bzp-bartnik.pl - Dosyć. Nie będę z tobą dłużej dyskutował. Powiedziałem: robimy, co możemy. A teraz do widzenia, mam pilną robotę. - Jasne, panie detektyw. - Santos nagle zapomniało pozycji Pattersona i o własnych zahamowaniach. Po raz pierwszy w życiu poczuł się mężczyzną. Patrzył na zwalistego mężczyznę za biurkiem jak na równego sobie. - Zapamiętaj sobie: nie wiem jak, nie wiem kiedy, ale znajdę tego sukinsyna, który ją zabił. Będzie musiał zapłacić za to, co zrobił. - Oparł dłonie na biurku, pochylił się i dokończył przez zaciśnięte zęby: - Dotrzymam słowa, detektywie Patterson. CZĘŚĆ III Gloria ROZDZIAŁ ÓSMY Nowy Orlean, Luizjana, 1974 Siedmioletniej Glorii Aleksandrze St. Germaine świat jawił się miejscem tyleż magicznym, co przerażającym. Oferował wszystko, o czym mogła zamarzyć mała dziewczynka: śliczne sukienki przystrojone koronkami i falbankami, piękne lalki o jedwabistych włosach, które można czesać, lekcje jazdy na własnym kucyku, miniaturowe serwisy z prawdziwej porcelany, na których wydawała przyjęcia w altanie. Wystarczyło tylko wskazać palcem, powiedzieć „chcę” - i życzenie się spełniało. A wszystko dzięki cudownemu tacie, który wyczarowywał dla niej ten magiczny świat. Kiedy był blisko, nie mogło zdarzyć się nic złego. Przy nim czuła się bezpieczna i wyjątkowa - najbardziej wyjątkowa na całym świecie. Nazywał ją swoim małym skarbem i choć określenie to wydawało się jej trochę za dziecinne dla panny, która miała wkrótce przejść do drugiej klasy, choć obruszała się, ilekroć zwracał się tak do niej przy ludziach, w gruncie rzeczy bardzo je lubiła. Dla mamy natomiast zawsze była tylko Glorią Aleksandrą. Poruszyła się na niewygodnym krześle. Pupa zdrętwiała jej od długiego siedzenia w kącie. To jej kąt. Kąt dla niegrzecznych dzieci. Z ciężkim westchnieniem zaczęła rysować na podłodze esy-floresy czubkiem lakierka, ale ostrożnie, żeby nie zostawić śladu. Kiedy mama przyjdzie uwolnić ją od kary, sprawdzi dokładnie, czy Gloria znowu czegoś nie zbroiła. W końcu szła do kąta po to, żeby się modlić i zastanowić nad swoim zachowaniem. Mama za każdym razem wbijała jej to do głowy. „Glorio Aleksandro - mówiła - idź do kąta i zastanów się, czego Pan Bóg oczekuje od małych dziewczynek.” Westchnęła ponownie. Inne matki mówiły do swoich córek „kochanie, myszko, moja maleńka”, lecz jej mama nigdy jej tak nie nazywała. Gloria zmarszczyła czoło, usiłując sobie przypomnieć, czy matka kiedykolwiek zwróciła się do niej pieszczotliwym imieniem.
- Ale życzył pan sobie, żeby pochodziły z dobrych rodzin. - Tak, lecz martwi krewni byliby najlepsi. - Milordzie, to niełatwe zadanie... - Do piątku chcę dostać piętnaście nazwisk. Jasne? Pan Mulins westchnął i zmiął kartkę. - Tak, milordzie. Zajmę się tym bezzwłocznie. Sprawdź Podszedł do okna, otworzył je ostrożnie, sprawdził, czy na dole nie ma nikogo, a potem wyrzucił torbę i sam skoczył na trawnik. Pół godziny później wsiadał do minivana, który zatrzymał się na poboczu drogi. - Dzięki - mruknął do kierowcy, rozcierając zziębnięte dłonie. - Już myślałem, że zamarznę, zanim złapię jakąś okazję. - Trzeba sobie pomagać. - Chłopak za kierownicą uśmiechnął się i wyciągnął rękę. - Jestem Rick. Santos trochę się zdziwił, ale uścisnął dłoń kierowcy. - Victor. - Dokąd grzejesz? - zagadnął Rick, naciskając na gaz. - Do Baton Rouge. Mam tam babcię, jest w szpitalu. Dzwonili, że z nią kiepsko. - Współczuję. Masz szczęście, Victor, jadę na uniwerek stanowy, podrzucę cię do samego Baton. Do samego Baton. Santos uśmiechnął się. - Wspaniale. Nie będę musiał sterczeć na mrozie i polować na następny samochód. - Z tyłu jest termos z kawą, nalej sobie, jeśli masz ochotę. - Dziękuję, nie znoszę kawy. - Santos rozejrzał się po wnętrzu samochodu. Nowiutki wóz, pomyślał, nie ma jeszcze nalepek parkingowych i poprzeglądowych na przedniej szybie. - Na którym jesteś roku? - zapytał.