Ale nie powiedziała. Pomimo wszystkich zdroworozsądkowych powodów, które sama sobie przedstawiła... nie powiedziała nic. Zamiast tego otworzyła oczy i zwróciła twarz ku Diazowi, który właśnie pochylał się nad nią. Jego wargi były zimne, lecz jej - jeszcze zimniejsze. Ale język Diaza był ciepły, a pocałunek delikatny, wręcz nieśmiały - tak łagodnie i ostrożnie badał jej usta. Jego lewa dłoń utonęła w burzy mokrych włosów Milli; pocałował ją głębiej, mocniej, obejmując kobietę w pasie i przyciągając do siebie. Dotyk tego silnego ciała wywołał w Milli kolejną falę gorących dreszczy. Prawie zapomniała o chłodzie i przemarznięciu, choć wciąż drżała w mokrym ubraniu. Diaz oderwał się od ust Milli i odgarnął mokre włosy z jej twarzy, nie spuszczając wzroku z kobiety. - Musimy wrócić do samochodu i się ogrzać. Słońce niebawem zajdzie, a nie chciałbym, żeby zmierzch zastał nas tu w mokrych ciuchach. - W porządku. Diaz przesunął się na bok, a Milla z trudem zdołała usiąść obok niego. - Myślisz, że Norman zawiadomi kogoś, da znać, choćby po to, http://www.5dniwojny.pl matkę do ojca, do Meksyku. Jego stary nie przejmował się specjalnie an43 148 fanaberiami chłopca, dla niego liczyło się, na ile syn może pomóc w robocie. Nie rozczarował się, więc urządzało go to w stu procentach. Ale to z jego ojcem, czyli ze swoim dziadkiem, Diaz naprawdę znalazł wspólny język. Jego abuelo był cichy i niewzruszony niczym głaz. Wolał patrzeć, niż brać udział, a granice swojego prywatnego, duchowego świata otoczył grubym murem. Większość Meksykanów była hałaśliwa, przyjacielska i otwarta. Dziadek Diaza był zupełnie inny: dumny i zamknięty w sobie, a srogi i bezlitosny, gdy ktoś nadepnął mu na odcisk. Mówiono, że płynie w nim aztecka krew.
kobietę, nie na Diaza. Musiałby się jakoś upewnić, że Diaz jest gdzieś daleko, potem wysłać wiadomość do pani Boone. Pilną - taką, której by nie zignorowała, no i nie czekała na powrót Łowcy Przyszłaby sama, a wtedy on już potrafiłby się o nią zatroszczyć. A potem i o samego Diaza. Może zresztą nie tak od razu; z samą panią też miło spędzi czas. Sprawdź 381 Łzy popłynęły jej po twarzy, łzy wściekłości i bólu, łzy wysiłku, który włożyła w to, by nie rzucić się z pięściami na Diaza. - Nie udało ci się - roztarła sobie łzy po policzkach. - Kobieta miała kopie dokumentów. Mam wszystkie potrzebne dane, zamierzam odnaleźć syna i wiem, że mi się to uda. A ty... wynoś się z mojego domu. Nie chcę cię więcej widzieć. Diaz pozostał Diazem. Nie spierał się. Nawet nie wzruszył ramionami, bezgłośnie mówiąc „jeżeli tego właśnie chcesz". Po prostu wyszedł. Słyszała, jak otwierają się drzwi garażu, jak startuje silnik półciężarówki. Odjechał. Tak po prostu. Milla usiadła przy stole, złożyła głowę na rękach i zapłakała gorzko.