prostu więdła w oczach swej coraz bardziej przerażonej matki. Jak obraz, który niepociągnięty werniksem, traci stopniowo swe żywe kolory. - Ty naprawdę nie widzisz, co robisz? - zapytała Joannę męża dwa dni przed ową wizytą u Sandry. - Krzywdzisz nie tylko ją, także siebie samego. Siedzieli właśnie przy śniadaniu - ranek zawsze był najbezpieczniejszą porą dnia na tego rodzaju wymówki, gdyż Tony nie zdążył jeszcze nic wypić. - Pewnie, że widzę - przyznał beznamiętnie. Joanne nie wierzyła własnym uszom. - Myślisz, że nie wiem, jaki ze mnie potwór? - Więc... więc dlaczego... - Nic na to nie poradzę. Wstał i poszedł do pracy. Dwie soboty później, kiedy Joanne była na górze w łazience, a Tony oglądał Channel Four Racing, Irina wstała z kącika, gdzie cichutko oglądała książkę z obrazkami, i drepcząc po swojego ulubionego fioletowo-białego pieska, potknęła się o długi kabel antenowy koło telewizora i upadła. http://www.aptekavitaminka.pl Maggie miała ochotę powiedzieć, że dobrze by mu zrobiło, gdyby choć przez kilka dni spróbował pożyć jej życiem, ale ugryzła się w język. Przyniosła pierwszy karton z sypialni i poszła po następny. Kiedy z nim wróciła, Ash wyjmował już rzeczy z pierwszego. Przyklękła naprzeciwko niego i kilka razy pociągnęła nosem, walcząc z łzami. Ash uniósł głowę, dłoń znieruchomiała w powietrzu. - Co z tobą? - zapytał zniecierpliwionym tonem. - To takie smutne... - chlipnęła Maggie. - Co? - To. - Wskazała wyrzucone na podłogę rzeczy Star. - Pomyśleć, że to wszystko, czego się dorobiła.
Maggie. Posadzić ją sobie na kolanach, otoczyć ramionami, czuć ciepło jej ciała, całować jej usta. Zacisnął dłonie, uświadamiając sobie, jak bardzo jej pragnie. Bardziej niż powietrza. Od lat wzbraniał się przed pragnieniami, uciekał od nich, nie dopuszczał ich do świadomości. Jakby się bał, Sprawdź miała skazać córkę, Joanne przeżywała dodatkowe męki z powodu faktu, że Tony nadal zachowywał się wobec Iriny jak normalny ojciec. Nie wzorowy, ale też nie żaden potwór. Mogłybyśmy zostać, myślała. Gdyby tylko wiedziała chociaż odrobinę więcej o tym, jak ich zniknięcie będzie zorganizowane, może wtedy nie bałaby się tak bardzo. A może jeszcze więcej? Powierzyła przyszłość swoją i, co więcej, Iriny obcym ludziom, prywatnemu detektywowi o sympatycznej twarzy oraz bogatemu i przypuszczalnie bardzo wpływowemu człowiekowi, który wiedział (przyznał