Danny'ego na spacer po posiadłości. Wprawdzie oboje zdążyli już obejrzeć każdy, nawet najmniejszy zakątek otaczającego willę wspaniałego ogrodu, ale tym razem Carrie zamierzała zejść ścieżką prowadzącą w dół zbocza na prywatną plażę. - Idziemy - powiedziała, kiedy mały zjadł swoje śniadanie i zaczął się ciekawie rozglądać dookoła. Carrie wsadziła Danny'ego do spacerowego wózeczka na trzech kółkach. Wózek był jakby stworzony do R S wożenia malutkich dzieci po stromych, kamienistych ścieżkach, więc szło się całkiem wygodnie. Byli już prawie na plaży, gdy w poprzek ścieżki wyrosło wysokie ogrodzenie. Carrie się zatrzymała. Nie bardzo wiedziała, co zrobić, ale nie miała ochoty wracać na górę. Postanowiła sprawdzić, czy furtka blokująca przejście na pewno jest zamknięta. Jednak nim zdążyła doturlać wózek z Dannym do furtki, przejście samo się otworzyło. Dopiero teraz Carrie zauważyła niedużą kamerę i mikrofon umocowane na http://www.aqua-slim.pl/media/ Ziemniaka, który zmniejszył się dwa razy bez łupiny, jeszcze można było rozpoznać w ciemnych, potwornych wielościanach, leżących na trawie, ale co Orsana robiła ze śledziem, pozostawało tylko wróżyć. Najprawdopodobniej wykręcała. - Co to jest? - mrocznie zapytał Rolar, podnosząc za ogon biedną zamęczoną rybkę. Po naszych wytrzeszczonych oczach Orsana zorientowała się, że coś jest nie tak. - Śledź - ostrożnie odpowiedziała i pomyślawszy, dodała. -- Czyszczony. - Trzeba zaś... za nic by nie się domyślił - zdumiał się wampir, powoli obracając śledzia przed oczyma. Miejscami zwisały podarte łachmany skórki z łuską, miejscami prześwitywał grzbiet. Na wypatroszenie Orsana najwidoczniej nie znalazła czasu. -- A co z kartoflami? Jeżeli chciałaś je gotować, to dlaczego od razu nie wrzuciłaś do wody? - I po co w ogóle było je czyścić? - podtrzymałam Rolara. – Upieklibyśmy je w węglach albo po prostu w łupinie. - No to sami przygotowujcie – zarumieniła się Orsana. -- Ja wam nie bronię. Pomyślałam, że ziemniak niedużo pociemniał, a... w wodzie pobieleje. - W węglach tym bardziej - zjadliwie przytaknął Rolar. -- Ty wiesz, z jaką pracą wystarałem się o te pro¬dukty? - Jeszcze powiedz, że ty za nie człowieka zagryzłeś - Orsana przeszła w głuchą obronę, obcasem dłubiąc ziemię i z oburzeniem sapiąc pod nosem. Było widać, że najemniczka jest zmęczona i zmartwiona przez żałosny rezultat gotowania. - Nie zagryzł, lecz gdyby gospodyni domowa złapała mnie w swojej spiżarni... Ty co, pierwszy raz nóż z fartuchem zobaczyłaś? - wampir, niezadowolony przez szczerą skruchę Orsany, następował na nią, demonstracyjnie potrząsając nieszczęśliwym śledziem. -- Jak tobie udało się wyrosnąć na wsi i ani razu nie zajrzeć do kuchni, tatusiowa córeczko? Ty w ogóle coś umiesz, prócz mieczem wymachiwać? - Ty i tego nie umiesz – zarumieniła się Orsana. - Rzemiosło wojownika - walczyć, a nie sterczeć w kuchni… - A, nie, moja droga, tu się mylisz! – Coraz bardziej rozkręcał się Rolar. -- Teraźniejszy wojownik powinien umieć i gotować, i prać, i dobę obchodzić się bez jedzenia i snu. Jedna sprawa – w wychodku ( albo jak się ma ochotę) pomachać mieczem na treningu, umyć ręce i pójść do ogrodu wąchać kwiatki, marząc o wojennej karierze, a zupełnie inaczej - wracać do obóz po wielogodzinnej rzezi, kiedy w jednym ramieniu u ciebie sterczy strzała, na innym zaś wisi śmiertelnie raniony kolega, i nikt nie czeka na ciebie u ogniska z miską na polewkę i czystą bielizną, a o świcie trzeba znów iść do walki. “Trzeba”, Orsana, a nie “pragnie”!
czyli: • określać warunki życia, problemy i potrzeby podopiecznych na podstawie wyników badań diagnostycznych, np.: rozmowy z podopiecznym, obserwacji. Przykładowe zadanie 7. Opiekunka zauważyła, że w domu podopiecznego brakuje podstawowych sprzętów AGD, takich jak: lodówka, pralka. Mieszkaniec nie korzysta też z innych urządzeń elektrycznych, Sprawdź Hammersmith, bo ty tu byłeś. - To czemu nie jesteś przy nim? Fala gniewu uderzyła z całą mocą. - Bo Jack mnie tam nie chciał. Boi się, że uznają go za dzidziusia! - Razem z furią wstąpiła w nią siła. - Powiedział, że ty byś go zrozumiał. - O cholera. - Christopher zaczął się podnosić, ale po chwili opadł z powrotem na sofę. - On nie może zobaczyć mnie w takim stanie. Boże, co ja zrobiłem? - Oczy wezbrały mu łzami. - Lizzie, co teraz będzie? Nie możesz mu powiedzieć, po prostu nie możesz! - Wcale nie mam zamiaru nic mówić ani jemu, ani pozostałym dzieciom... pamiętasz je?