im się uciec, ale niestety, ona przeżyła. Sam Pavon wiele dni dochodził do siebie, przeklinając kobietę i obiecując jej zemstę. Tam, gdzie było kiedyś jego oko, teraz ziała zbliznowaciała czerwona dziura. Na policzku zostały mu już na zawsze głębokie ślady po pazurach kobiety Kiedy odzyskał siły na tyle, by wrócić do roboty, zorientował się, że zmieniło się jego widzenie: nie mógł już strzelać tak celnie jak przedtem. No i nie mógł już wmieszać się w tłum: każdy od razu poznawał jego poharataną twarz. Ta kobieta narobiła mu nielichych kłopotów. Na pewno jej tego nie zapomni. Teraz jednak miał większe problemy O wiele większe. Sprawa tej kobiety rozwiąże się sama prędzej czy później. Gorzej ze sprawą an43 312 Diaza. Pavon wiedział, że musi być bardzo ostrożny, skoro Diaz jest na jego tropie. W przeciwnym razie może już sobie obstalować trumnę. Wszyscy wiedzieli, że Diaz tropi dla pieniędzy Pavon, choć dumny ze swojej zasłużenie parszywej reputacji, zawsze starał się nie rzucać specjalnie w oczy władzom ani ludziom ze świecznika. http://www.autoczescikepno.pl - Dwóch? Przez ten cały czas spotykałaś się tylko z dwoma facetami? - Tego nie powiedziałam. Były takie... przelotne, no wiesz, znajomości. Spotykałam się z paroma facetami, kiedy miałam czas i ochotę. Czyli w sumie rzadko. I już dawno nie. Ale miałam tylko dwa takie niby-związki. Pamiętasz Clinta Tidemorea? - Słabo. Spotkałaś się z nim raz czy dwa. - Więcej. To właśnie był mój niby-związek. - Miły gość. - Och, pewnie. Chciał być ze mną częściej, niż ja mogłam sobie na to pozwolić. A ponieważ nie chciałam ustąpić, nasze drogi w końcu się rozeszły. - Nic nie mówiłaś! A ja myślałam, że to jedna, niezobowiązująca
- To, jak skończyłem w tobie. W środku. Nie zgub tego plasterka. Milla nigdy nie przepadała za perwersjami, seks oralny był już dla niej niemal szczytem wyrafinowania. Ale Diaz nie miał żadnych zahamowań, a ona była pijana fizyczną przyjemnością i pozwalała mu na wszystko. Brał ją pod prysznicem, na podłodze, na stoliku z Sprawdź nie wróci już do domu. Zdarzało się, że Poszukiwacze wygrywali wyścig z czasem. Ale bywały i porażki. Jak ta. Ostatnią rzeczą, której potrzebowała teraz Milla, było wysłuchiwanie cudzych żalów. Miała dość własnych problemów. Nigdy nie wiedziała, kto zadzwoni i czego będzie chciał, ale nie narzekała: przecież z własnej woli zamieniła normalne życie w osobistą krucjatę. Otworzyła oczy tylko po to, by odszukać wzrokiem komórkę. Potem zamknęła je szybko, uciekając przed agresywnym jaskrawym słońcem. - Seńora Boone? - rozległ się w chevrolecie głos z mocnym akcentem. Milla nie rozpoznała go, ale nie było w tym nic nadzwyczajnego. Rozmawiała codziennie z wieloma osobami. W każdym razie była to niewątpliwie sprawa zawodowa. Tylko w