trochę ochłonąć. - Posiedzę teraz przy mamie - oświadczył. - Pogaście, proszę światła, jak już będziecie gotowe. - Nie chcesz, żebyśmy zajrzały do niej na dobranoc? - spytała Flic. Krew pulsowała mu w uszach. Idąc po schodach, czuł napływającą 66 falę mdłości. - Nie - odpowiedział. 11. W piątek obudził się bardzo wcześnie. Wyłączywszy budzik zobaczył, że Karolina śpi jak kamień, więc ostrożnie wyśliznął się z łóżka. Na korytarzu było jeszcze ciemno i cicho. Matthew zszedł na dół i przywitawszy się z zachwyconym Kahlim pomaszerował prosto do gabinetu. Do gabinetu Richarda. Tego ranka zwątpił, czy kiedykolwiek poczuje się tam jak u siebie. Dla niego ten pokój już zawsze pozostanie miejscem z biurkiem i regałami, użyczonym mu przez nieboszczyka. Na telefon do biura jeszcze było za wcześnie, ale wystukał i wysłał faks do Gary Higgins, sekretarki obsługującej wszystkich młodszych architektów. Z powodu choroby w rodzinie mogę się nie zjawić aż do popołudnia. http://www.beton-dekoracyjny.info.pl Louise powiedziała jej zresztą, że postanowiła zdobyć Johna już w chwili, gdy zostali sobie przedstawieni, jak tylko jej rodzice sprowadzili się do miasteczka. A Jodie przypuszczała naiwnie, że Louise, jako przyjezdna, po prostu szuka przyjaciół. John kłamał, mówiąc, że kocha ją, pomimo jej nogi. Skrzywiła się, kiedy ból się nasilił. Nigdy więcej nie zamierzała popełnić podobnej pomyłki. Postanowiła pozostać obojętna wobec miłości, nawet jeżeli miałoby to oznaczać całkowitą samotność. Najgorsze, że John wydawał się tak godny zaufania, uczciwy i dobry. Odsłoniła się przed nim, a także, co teraz bolało najbardziej, ujawniła swoje strachy i marzenia. Nie pozwoli już nigdy, żeby kolejny mężczyzna potraktował ją w ten sposób - w jednej chwili przysięgał wieczystą miłość, a w następnej... Louise, rzecz jasna, przyjęła Johna z otwartymi ramionami. Niewątpliwie pasowali do siebie, para krętaczy i łgarzy. Jodie nie wyobrażała sobie powrotu do domu przed ich ślubem, wystawienia się na plotki i współczujące spojrzenia. - No cóż, spróbujmy znaleźć jaśniejsze strony tego wszystkiego - powiedziała Andrea, kiedy stało się jasne, że nie zdołają przekonać Jodie do rezygnacji z powziętych zamierzeń. - Nigdy nie wiadomo, może spotkasz kogoś we Włoszech i zakochasz się bez pamięci? Włosi są tacy seksowni i namiętni... Jodie postanowiła nie mieć nic wspólnego z facetami, miłością i małżeństwem. Ze złością przycisnęła pedał gazu. Nie miała pojęcia, dokąd ją zaprowadzi ta dziwna, upiornie wyboista droga, ale nie chciała zawracać. Miała dosyć zakrętów w swoim życiu, spoglądania wstecz i żalów nad przeszłością. Postanowiła patrzeć już tylko przed siebie. David i Andrea zachowali się wobec niej wspaniale. Ofiarowali jej pokój, kiedy sprzedała willę, żeby spłacić dom, który zamierzali kupić z Johnem, i wykonali wiele innych, ciepłych gestów, ale nie mogła przecież zostać u nich na zawsze. Na szczęście John zwrócił jej pieniądze na dom, ale za zerwanie zaręczyn zapłaciła utratą pracy, ponieważ pracowała w rodzinnej firmie należącej do jego ojca. Po jego przejściu na emeryturę interes miał przejąć John. Jodie nie miała więc teraz ani domu, ani pracy. Jęknęła, kiedy przednie koło uderzyło w coś mocno, a ona sama poleciała w przód i zatrzymała się, szarpnięta gwałtownie przez napięty pas. Jak długo ma jeszcze dążyć przed siebie, zanim napotka jakąkolwiek formę życia? Zgodnie ze swoimi wyliczeniami powinna była już dawno dotrzeć do miejsca zamówionego noclegu. Gdzież mogła, u diabła, być? Droga pięła się w górę stanowczo zbyt ostro... - Rozumiem, że to ty jesteś za to odpowiedzialna? To twoja niszcząca manipulacja, czyż nie tak, Caterina? - syknął z jadowitą pogardą Lorenzo Niccolo d'Este, książę Montesavro, do swojej kuzynki, ciskając na stół pomiędzy nimi testament swojej babki. - Widocznie twoja babka wzięła pod uwagę moje uczucia...
- Nie obchodzi mnie, co wolisz. Nie jestem twoim chłopem pańszczyźnianym, który musi godzić się na każdą zachciankę czy fantazję swojego pana. - O, ciekawią cię moje fantazje? - podchwycił. - Jeśli tak, to chętnie ci je zdradzę. - Dziękuję, ale nie. Zatrzymaj je dla siebie. Ręce też trzyma; Sprawdź 143 Spojrzała na nie z niepokojem, ale spostrzegła z ulgą, że panna Smith wcale się nimi nie interesuje. — W ten sposób mamy z głowy problem, czy jego lordowska mość będzie dziś na przyjęciu — mówiła dalej panna Smith. — Ale zastanawiam się, czy książę się na nie wybierze. Zwykle nie bardzo obchodzą go przyjęcia, więc pewnie skorzysta z pretekstu i wymiga się. — Spodziewam się, że wobec tego zjedzą kolację tutaj — powiedziała Tempera, zastanawiając się, jak to wpłynie na jej plany. — Chyba tak — zgodziła się panna Smith. — Szczęście, że lady Rothley nie było w tym powozie, no i oczywiście mojej