ciebie. – Przecież ona mnie nie cierpi. Plato uśmiechnął się szeroko. – Jasne, że tak. Jesteś szurniętym nieudacznikiem i palantem. Sebastian wcale się nie obraził. Plato zawsze mówił głośno to, co wszyscy myśleli. – Jej syn dostał krwotoku z nosa na moim ganku. Jak mam chronić dwunastolatka, któremu z nosa leci krew? A jej córka ciągle porównywała mnie do Clinta Eastwooda. – Do Eastwooda? Eee tam. On jest od ciebie starszy i przystojniejszy – zaśmiał się Plato. – Lucy i jej dzieci mają szczęście, że wyrzekłeś się przemocy. – Wszyscy mamy szczęście. Zapadło milczenie. Sebastian poczuł ból w krzyżu. Ostatnią noc przespał w hamaku, co nie było najlepszym pomysłem. – Nie powiedziałeś jej tego, prawda? – zapytał wreszcie Plato. – Czego jej nie powiedziałem? – Że wyrzekłeś się przemocy. – To nie jej sprawa. Zresztą twoja też nie. Jeśli nawet Plato poczuł się urażony, nie pokazał tego po sobie. http://www.dobrabudowa.edu.pl się pośrodku dziczy w Wyomingu, w towarzystwie trzech nieprzyjaźnie nastawionych psów i bez żadnej ludzkiej istoty w polu widzenia. – Plato powinien przysłać z nami uzbrojonego strażnika – prychnęła Madison. Lucy westchnęła. – Zostańcie tutaj, a ja sprawdzę, czy rzeczywiście trafiliśmy we właściwe miejsce. Odpięła pas i ostrożnie wysiadła z samochodu. Psy nie zareagowały. – Widzisz, J.T.? – uśmiechnęła się do zdenerwowanego syna. – Wszystko w porządku.
Milczał przez chwilę. -Tak. Widać niewiele dla niego znaczyła, skoro bardziej interesowały go własne sprawy niż jej uczucia. Ciekawe, dlaczego liczyła na coś więcej? - W takim razie zobaczymy się wieczorem - powiedziała Sprawdź Pia widziała, że mówi szczerze. - Masz wspaniałe podejście do dzieci. Zbagatelizowała komplement. -To sprawa doświadczenia, przychodzi z czasem. W obozach miałam do czynienia z wieloma dziećmi. Już dawno się przekonała, że kilka ciepłych słów może zdziałać cuda. Nieważne, czy chodzi o dziecko żyjące w koszmarnych warunkach czy w królewskim pałacu. To nie ma nic wspólnego z „dobrym podejściem". I nie wytrzymuje żadnego porównania z codzienną troską rodziców. Jednak nie zamierzała tego mówić Federicowi. Był dla niej taki miły i taki delikatny. Za oknem zachrzęścił żwir na podjeździe. Federico wyjrzał