szlochając coraz głośniej. Sebastian rozumiał jego rozpacz. On sam też kiedyś przychodził tu, żeby się wypłakać w miejscu, o którym nikt nie wiedział i gdzie nikt by go nie szukał. – Jeśli przestanę za nim tęsknić... Nie skończył zdania. Sebastian wyprostował się i strzepnął komara z ramienia. Właśnie dlatego unikał pracy z ofiarami przestępstw. Nie miał pojęcia, co im właściwie powiedzieć. Daisy najczęściej zostawiała go samego z jego problemami. J.T. Swift był głęboko wrażliwym, zamkniętym w sobie dwunastolatkiem. Sebastian w jego wieku nie miał tak głębokich myśli. Płakał, a potem jak najdalej odpychał od siebie przyczyny swych smutków. – Rany w końcu się goją – powiedział bezradnie. – Jeśli są tak głębokie jak po stracie ojca, zabiera to dużo czasu i zostaje blizna. Po jakimś czasie ta blizna już nie boli, ale zawsze przypomina o tym, co się straciło. I o własnej odwadze w obliczu tej straty. Chłopiec potrząsnął głową. – Ja nie jestem odważny ani dzielny. – J.T., robiłem wiele rzeczy. Strzelałem i do mnie strzelano, http://www.dobre-budownictwo.org.pl - To był miły komplement. No, chyba że wcale tak nie myślisz. - Nie w tym rzecz. - Federico dotknął jej ramienia. - To było po tym, co się nam przydarzyło. Po tym, jak cię pocałowałem. Wczoraj nie powiedziałem tego, co myślałem naprawdę. Ty byłabyś cudowną żoną dla mnie. I matką dla moich dzieci. Pia starała się nie okazać po sobie wrażenia, jakie wywarło na niej to wyznanie. - Wczoraj w ogrodzie było wspaniale. Czułem się swobodny, rozluźniony, jak chyba nigdy przedtem. Wprawdzie R S z Lucrezią nie mieliśmy żadnych problemów, ale wczoraj
Gdy znaleźli się w bezpiecznej odległości, Victoria zerknęła na niego z ukosa. - No więc, powiedz mi, czy ty... - Przepraszam. Mam nadzieję, że nie wprawiłem cię w zakłopotanie. - Nie, tylko chciałabym wiedzieć, czy świadomie Sprawdź Pia przycisnęła poradnik do zielonkawego podkoszulka. Ależ się ubrała... bawełniana bluzeczka, spodnie khaki i sportowe sandały. Mogła włożyć coś bardziej wyszukanego. W dniu ślubu Jennifer miała na sobie klasyczną, nieco sztywną suknię druhny i eleganckie pantofle na obcasach. Książę ledwie dostrzegalnie skinął prawą dłonią, a stojący obok niego szczupły mężczyzna podszedł i podniósł z podłogi podniszczoną torbę Pii. - Dziękuję, pani Renati, całkiem dobrze. Mam prośbę. Jeśli nie sprawi to pani różnicy, zostańmy przy angielskim. Staram się szlifować język, a rzadko mam okazję. Spędziła pani w Stanach dużo czasu, prawda? Pia skinęła głową.