jeszcze bardziej się skurczyła, czując przenikliwy ból. Jednocześnie w jej głowie zapaliła się czerwona lampka. Coś tu się nie zgadza. Emma nigdy nie miała problemów z jedzeniem, rzadko też zachowywała się w ten sposób, a już na pewno nie tak długo. Położyła rękę na czole córki. Było gorące niczym mały piecyk. Luke zatrzymał się nagle. – Czy coś się stało? Kate wskazała małą. – Wydaje mi się, że jest chora. – Przywarła wargami do jej czoła. – Nigdy nie była taka gorąca. – Zaraz sprawdzę. – Luke położył dłoń na czółku Emmy. – Rzeczywiście, ale to może tylko zmęczenie. Dzieci zwykle są nieco cieplejsze od dorosłych. Spróbuj ją nakarmić. – Robię to od ładnych paru minut, ale nie chce jeść. – Westchnęła ciężko. – Boję się, Luke. Nigdy wcześniej nie była chora. – Może wcale nie jest chora, Kate. Tylko trochę... rozdrażniona. – Jej pediatra jest w Mandeville. A poza tym moje... – Z trudem zaczerpnęła powietrza. – Emma ma już chyba dosyć tego wszystkiego. Nie powinnam była zabierać jej w taką podróż. – A co byś z nią zrobiła? – rzucił, tracąc cierpliwość. – Zostawiła w http://www.edomkidrewniane.com.pl/media/ - Owszem, dałam - potwierdziła, z naciskiem na ostatnie słowo. - A to nieładnie płacić za podarunki. - Malindo, ja tylko chciałem ci pomóc. Nawet nie odczuję braku tych pieniędzy. - Może. Ale, jak powiedziałam, swoje długi spłacam sama. - Więc potraktuj to jak pożyczkę. - Dobrze. - Malinda wyjęła książeczkę czekową i, wiedząc, że do końca miesiąca będzie jadła tylko chleb z masłem orzechowym, wypisała czek na sumę prawie równą stanowi swego konta. - Proszę, oto pierwsza rata - powiedziała rzucając czek na biurko. - Nie chcę twoich pieniędzy.
sprawiły, że zamilkła. - Chłopcy, proszę iść do swoich pokoi i tam na 34 JEDNA DLA PIĘCIU mnie poczekać - Jack zwrócił się do całej czwórki głosem nie znoszącym sprzeciwu. Powoli, ze spuszczonymi głowami, chłopcy odeszli Sprawdź się drzwi pokoju Laury, a ona sama wypadła ze środka. Przyspieszył kroku. Wiedział, że potrzebowała chwili, by jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności. - Blackthorne? - zawołała cicho. Jego zmysły natychmiast wychwyciły jej zapach, słodki i mocny, przenikający przez jego skórę. Zatrzymał się. - Nie zwracam na ciebie uwagi. Idę stąd. Nie widzisz? - Próbował ją minąć. -Ciszej. - Zbliżyła się do niego. - Oczywiście, oczywiście. Obrócił się na pięcie. -Ani kroku dalej! - Bo co? Zwolnisz mnie? - zapytała. Dobrze wiedziała, że Richard nie może tego zrobić.