brata - odezwała się pospiesznie. - Dziękuję, lady Victorio. Słyszałeś, Marley, że... - Złożyłabym je wcześniej, ale był pan nieobecny. Althorpe zmierzył ją wzrokiem. - Gdybym wiedział, że pani czeka w Londynie, żeby mnie pocieszyć, wróciłbym już dawno - powiedział. - Co sprowadza cię do Londynu? - zapytał wicehrabia niezbyt przyjaznym tonem. Nie potrzebował dodatkowego rywala. W czasie ostatnich dwóch sezonów wśród wielbicieli Victorii wytworzyła się pewna hierarchia, a największymi przywilejami cieszył się Marley. Ona nie protestowała, bo żaden z pozostałych adoratorów nie budził w niej szczególnych emocji. Ponadto starała się unikać niepotrzebnych konfliktów. - Sporo czasu minęło od mojej ostatniej wizyty, a teraz kiedy odziedziczyłem tytuł... - O ile sobie przypominam, ma pan tytuł od dwóch lat - przerwała mu znowu, lekceważąc zdziwione spojrzenie Lucy. http://www.fizjoterapia-bydgoszcz.pl własnego przerażenia. Gdy skończyła, uśmiechnęła się niepewnie. – Widzisz? Same bzdury. Plato podniósł się sztywno i podszedł do kominka. – Nie chcesz zawiadomić policji? – Jeśli uważasz, że właśnie tak powinnam zrobić, to pójdę na posterunek. Ale oni na pewno zadzwonią do Jacka. Plato skinął głową. – To może nie jest zły pomysł. – Te wydarzenia nie mają z nim nic wspólnego. – Może tak, może nie. Przecież nie wiesz, co się za nimi kryje. Lucy przesunęła ręką po włosach. Czuła się źle. Zmiana czasu, suche powietrze i wysokość zupełnie odebrały jej siły.
Lucy podejrzliwie. – Nie, ja i Georgie wypuściliśmy je. – Spojrzał na matkę i poprawił się szybko: – Georgie i ja. Uśmiechnęła się i zatrzymała wzrok na przypiętej do tablicy fotografii J.T. z Colinem. Zdjęcie było wytarte i miało rogi podziurawione od niezliczonych pinezek, którymi J.T. przypinał je Sprawdź i potrafiła kpić z własnej osoby. Nie traktowała zbyt poważnie ani siebie, ani pracy, ani naznaczonego purytanizmem amerykańskiego modelu życia. Jednak Jack nie mógł się otrząsnąć z niepokoju. – Ale jest coś takiego w Barbarze... – W takim razie po prostu jest w niej coś takiego i kropka. – Rozumiem cię, ale... – Wreszcie! – zawołała Sidney i z demonstracyjną ulgą opadła na oparcie krzesła. – To może teraz zmienimy temat? – Z przyjemnością – uśmiechnął się Jack. W oczach Sidney zamigotał przewrotny błysk. – W takim razie porozmawiajmy o moich kotach. Sidney nie została na noc. Obydwoje mieli następnego dnia