- Ona jeszcze nie chodzi do szkoły. - Miałam na myśli przedszkole. - Do przedszkola także nie. - Naprawdę? - W lekko skośnych oczach Dean błysnęło zaskoczenie. - Tak, sama tego nie rozumiałam, ale Joannę chciała jak najdłużej trzymać ją przy sobie. - Stale obecne pod powiekami łzy zaczęły znów zagrażać. - Może... - odwróciła głowę, próbując się opanować - może miała jakieś przeczucie. - Nie sądzę. Ale tak czy inaczej Irinie miło będzie dowiedzieć się kiedyś, jak bardzo mama ją kochała. - Jeśli ją zapamięta. - Był to jeden z licznych koszmarów, które zaczęły nawiedzać Sandrę. - Ile pani zapamiętała z tak wczesnego dzieciństwa? - Nie wiem dokładnie, ale coś tam pamiętam. - Bo ja prawie nic. - Ale przecież - zauważyła Karen - na pewno będzie pani podtrzymywać w niej pamięć o matce? Tak http://www.landb.pl/media/ lokalnego pubu sam albo w towarzystwie sąsiada. Joanne Patston, też niebrzydka, ale z wypisaną na twarzy udręką, zdawała się przemykać wszędzie jakby w popłochu, nigdy nie opuszczając domu bez córeczki, tej samej, o którą Clare i Maureen tak się martwiły. Wreszcie sama Irina - prześliczne dziecko, bez zewnętrznych śladów złego traktowania, bez widocznych siniaków - chociaż Novak wiedział o ich istnieniu - zawsze kurczowo uczepiona ręki matki, zupełnie pozbawiona naturalnego u czteroletnich dzieci, zdrowego pędu do swobody.
kogoś, kto ma minę jak nieruchoma maska, trudno ocenić po wyglądzie. - Co on ci wtedy powiedział? - spytał Nikos. - Niewiele - odparła Carrie. - Tylko tyle, że lepiej będzie dla Danny'ego, jeśli zostanie w Anglii z rodziną swojej matki. Sprawdź - Muszę ci coś wyznać. - Tak? - Spytałaś mnie wtedy, czy byłem skautem. Otóż nie byłem. Dopiero po chwili sobie przypomniała. - Ach! Ten węzeł... Na wypadek gdyby winda spadła, tak? - Mogłaś mieć szczęście. - Czyli po prostu próbowałeś podtrzymać mnie na duchu? - Siebie także. Następnie przeszedł do głównego celu swej wizyty. - Był u mnie Jim Keenan. Nieoficjalnie poprosił mnie