Łzy stanęły jej w oczach. Przez tyle lat nosiła w sobie żal do rodzeństwa. Był tak wielki, że pozwolił usunąć z myśli braci i siostrę i zająć się wyłącznie własną karierą. Dopiero kiedy pokochała Bryce'a i jego córeczkę, wróciły do niej uczucia rodzinne. Nie wiedziała, jak sobie z tym poradzić. - Nie obwiniaj się - rzekł Bryce. - Twoje rodzeństwo też ponosi część odpowiedzialności. - Ale to ja odeszłam. - Jednak oni, świadomie lub nie, skłonili cię do tego. Rozumiem cię - Bryce podszedł do niej i popatrzył w oczy. - Naprawdę? - Tak. Ode mnie oczekiwano, że przejmę prowadzenie rodzinnej firmy, choć tego nie planowałem. Ojciec o tym wiedział, lecz ignorował moje życzenia. Gdy wstąpiłem do służb specjalnych, był więcej niż zawiedziony. Ciągle wierzył, że kiedyś wrócę do domu i zajmę się firmą. Jednak nie zrobiłbym tego, gdyby nie małżeństwo z Dianą. - Ale nie zerwałeś kontaktów z rodziną. - Nie przyjeżdżałem do domu, póki ojciec nie zachorował i nie zaczął rozważać przejścia na emeryturę. Wtedy spotkałem Dianę. Gdyby się to nie stało, nie wróciłbym, - Wątpię. - Dzięki, że tak we mnie wierzysz, ale Hope pewnie ci wspomniała, że nawet wówczas, gdy pojawiałem się w domu, nie byłem zbyt towarzyski. Nie myślałem o pozostaniu tutaj na stałe. Może dlatego zniechęciłem się do Diany, że wymusiła na mnie odejście ze służb specjalnych. - To całkiem inny problem. - Ale równie trudny - powiedział i wziął ją w ramiona. Klara przytuliła się ufnie, a on gładził ją po plecach, jakby chciał przejąć wszystkie smutki. - Już dobrze, dziecinko. Przepraszam, że naciskałem. - Zasłużyłeś na to, by wiedzieć - przyznała, a Bryce pocałował ją ciepło. Karolina przydreptała do nich i objęła oboje za nogi. Klara uniosła ją, a dziecko zarzuciło im rączki na szyje. Bryce z rozrzewnieniem obserwował całą scenę i starał się odrzucić resztki podejrzeń, które go nie opuszczały. Jeszcze raz pocałował Klarę, uświadamiając sobie, że łączy go z nią więcej, niż przypuszczał. W garażu Bryce wysiadł z samochodu, wyłączył alarm i wszedł do domu. Tego dnia wracał później niż zwykle. W holu paliła się tylko mała lampa. Zawołał, lecz nikt nie odpowiedział. Spojrzał na zegarek, sprawdził w kuchni, w salonie i przy basenie, ale nie znalazł nikogo. W pokoju dziecinnym zastał puste łóżeczko i zgaszone światło. W pokoju Klary było podobnie. Otworzył szafę Klary. Poczuł ulgę, gdy spostrzegł walizki. Zza drzwi łazienki dobiegła go cicha muzyka. Otworzył je gwałtownie i zatrzymał się w progu. Klara zażywała kąpieli, trzymając Karolinę w ramionach. http://www.makerzone.pl/media/ ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Santos stał w drzwiach pawilonu kąpielowego i spoglądał z zachwytem na basen skąpany w srebrnej poświacie księżyca. Nad wodą unosiła się lekka mgiełka nadająca otoczeniu niezwykły, magiczny charakter. Nie chciał tu przychodzić, do domu jej rodziców, ale Gloria przekonywała, że będą zupełnie bezpieczni - rodzice na balu, służba dostała wychodne, żadnego zagrożenia. Teraz cieszył się, że uległ namowom. Nareszcie mogli czuć się swobodnie, cieszyć się swoją bliskością. Upajał się atmosferą wieczoru, wdychał głęboko zapach Glorii, oszałamiała go myśl, że teraz jest naprawdę jego. Kocha ją. Mocno zacisnął powieki. Dobry Boże, jak mógł do tego dopuścić? Obejrzał się przez ramię. Drzwi od łazienki nadal były zamknięte, dobiegał zza nich cichy odgłos lejącej się wody. Gloria od dłuższej chwili nie wychodziła, zbyt długo jak na doprowadzenie do porządku włosów i makijażu. - Cholera! - zaklął pod nosem. Zranił ją. Oczekiwała od niego deklaracji, zapewnień o miłości. Od pewnego już czasu widział to w jej oczach, słyszał w jej głosie, ilekroć mówiła mu, że go kocha. Teraz, po wspólnie spędzonej nocy, tym bardziej liczyła na jego wyznanie. Spędzili razem noc. Kochali się. Do tego też nie powinien był dopuścić. Jej propozycja brzmiała jednak tak kusząco, tak namiętnie. Powtarzał sobie, że powinien się pohamować - nie mógł. Zapewniał sam siebie, że panuje nad sytuacją, ale sytuacja wymknęła mu się z ręki. Odetchnął głęboko przez nos. Była dziewicą. Była, do dzisiejszego wieczoru. Teraz jest jego. Nigdy już nie pozwoli jej odejść. Będzie o nią walczył. Otworzyły się drzwi łazienki, smuga światła padła na podłogę. W progu stanęła Gloria. - Piękny wieczór.
W ciemnościach zabłysły reflektory wyłaniającego się zza zakrętu samochodu. Jechał tak szybko, że kierowca nie miał szans wyhamować, a Santos uskoczyć; usłyszał jeszcze ryk klaksonu i przeraźliwy pisk opon. A potem był już tylko ból. Ostry, przejmujący ból, białe oślepiające światło, cudowne poczucie nieważkości i wreszcie czama otchłań. ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Dobry Boże, przejechałam go. Z sercem w gardle Lily Pierron nachyliła się nad nieruchomym ciałem. Dotknęła czoła chłopca - było ciepłe i wilgotne. Kiedy odgarnęła mu delikatnie włosy z oczu, jęknął cicho. Żyje, pomyślała z ulgą i spojrzała na pustą, ciemną drogę, nie wiedząc, co robić. Wątpliwe, by o tej porze ktoś tędy przejeżdżał. Poza Pierron House w promieniu półtorej mili nie było żadnego innego domu. Potarła drżącą dłonią czoło. Ma spróbować go ruszyć czy też zostawić i jechać po pomoc? Sprawdź - To pocałuj mnie jeszcze raz. Santos zerknął w stronę wejścia do hotelu. Szwajcar i boy tkwili na swoim miejscu i gapili się na niego spode łba. Wskazał na nich głową. - A oni? - Niech sobie patrzą. - Chyba rzeczywiście masz diabła za skórą - mruknął, nachylając się do jej ust. Pocałunek podziałał na niego jak cios wymierzony prosto w splot słoneczny. Oderwał się od Glorii zaskoczony i przerażony własną reakcją. Mała petarda. Powinien brać nogi za pas, inaczej dojdzie do eksplozji. Dotknął czubka jej nosa. - Dzięki za przejażdżkę. Odwrócił się i ruszył szybko w stronę przystanku tramwajowego, lecz kiedy za nim zawołała, zatrzymał się i obejrzał przez ramię. - Do zobaczenia - uśmiechnęła się szeroko. Patrzył na nią przez chwilę, opartą łokciami o drzwi kabrioletu, uroczą i piękną z błyszczącymi oczami, włosami przysłaniającymi delikatną twarzyczkę. Poczuł lekkie ukłucie żalu. - Do widzenia, Glorio - odparł i pomachał jej na pożegnanie, po czym ruszył ponownie w stronę przystanku z mocnym postanowieniem, że nie zobaczy jej nigdy więcej. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY