Gloria zmartwiała. - Następne morderstwo? Znowu w hotelu? A może chodzi o Pete’a? - Nie mogę teraz o tym rozmawiać, przykro mi. - Santos odchrząknął, popatrzył na nią beznamiętnie. - Zechcesz pojechać ze mną? - Tak. Zaraz będę gotowa. Zniknęła w głębi domu, on zaś zaczął rozglądać się po eleganckim, lecz bezpretensjonalnie urządzonym wnętrzu. Prawdę mówiąc, spodziewał się czegoś innego; ostentacyjnego bogactwa, przepychu i nadmiaru. Nic z tych rzeczy - dom był stary, wygodny, ale pozbawiony wszelkich pretensji. - Wyglądasz na zaskoczonego. Pewnie nie oczekiwałeś, że tak właśnie mieszka księżniczka? - zagadnęła, wracając z torebką. Zerknął na nią zły, że z taką łatwością odgadła jego myśli. - Muszę cię rozczarować, St. Germanie, ale nie mam wobec ciebie żadnych oczekiwań. - A ja niewiele dbam, czy je masz, czy nie. - Świetnie. Jedźmy więc, jeśli jesteś gotowa. Po chwili jechali już St. Charles Avenue. Jednak zamiast kierować się aleją w kierunku Lee Circle, Santos skręcił na międzystanową, w kierunku zachodnim. - Wydawało mi się, że jedziemy na policję – zdziwiła się Gloria. - Skłamałem. Zerknął na szybkościomierz. Pędzili sto trzydzieści na godzinę. - Jak to skłamałeś? - Tak to - odparł, z satysfakcją zerkając na jej przerażoną minę. - Zatrzymaj natychmiast. Wysiadam. Wypuść mnie z tego wozu, słyszysz, Santos? - Przykro mi, Glorio, ale nie mogę. Ktoś cię potrzebuje. Ktoś bardzo dla mnie ważny. Nie mogę go zawieść. http://www.mirand-nazar.com.pl Santos posłał mu mordercze spojrzenie i wrócił do kłótni z Glorią. Jak ona oparł dłonie o blat biurka i również się nachylił, tak że teraz prawie stykali się nosami. - Po pierwsze, pani St. Germaine, nie ma pani prawa dawać mi żadnych instrukcji. Robię to, co uważam za konieczne, bo to ja prowadzę sprawę. Po drugie, rozmawialiśmy z Pete’em poza jego godzinami pracy w hotelu. To tyle. Gloria miała wypieki na twarzy. - To, że nie może pan znaleźć mordercy, nie oznacza, że wolno panu gnębić moich ludzi. Może zamiast prześladować Bogu ducha winnego chłopca, niech się pan ruszy zza biurka i znajdzie tego rzeźnika. W pokoju zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Santos wstał zza biurka, podszedł do Glorii, stanął centymetr przed nią, lecz ona nie cofnęła się ani o krok. - A skąd bierze pani pewność, że ten chłopak nie jest naszym mordercą? Może rzeźnik, jak go pani określa, pracuje w pani hotelu? Wzruszyła ramionami z lekceważeniem. - To śmieszne. Pete to dzieciak. Odpowiedzialny, wzorowy pracownik. - I oczywiście goście bardzo go lubią i mają do niego pełne zaufanie. Szczególnie kobiety, prawda? Gloria pobladła, ale pokręciła głową, jakby chciała zignorować słowa Santosa. - Przesłuchiwaliście go przez cztery godziny. Bez adwokata, bez poinformowania go o prawie do milczenia. Po prostu oskarżyliście go o morderstwo. - Dlaczego mieliśmy mu odczytywać jego prawa? - zdziwił się Santos. - Nie postawiliśmy mu żadnych zarzutów. Przesłuchiwaliśmy go tylko, to wszystko. Prawda, Jackson?
- Pani mi zabroniła? Ja miałem się stosować do pani instrukcji? - Odsunę się trochę - mruknął Jackson. - Nie chciałbym oberwać. Santos posłał mu mordercze spojrzenie i wrócił do kłótni z Glorią. Jak ona oparł dłonie o blat biurka i również się nachylił, tak że teraz prawie stykali się nosami. - Po pierwsze, pani St. Germaine, nie ma pani prawa dawać mi żadnych instrukcji. Robię to, co uważam za konieczne, bo to ja prowadzę sprawę. Po drugie, rozmawialiśmy z Pete’em poza jego godzinami pracy w hotelu. To tyle. Gloria miała wypieki na twarzy. - To, że nie może pan znaleźć mordercy, nie oznacza, że wolno panu gnębić moich ludzi. Może zamiast prześladować Bogu ducha winnego chłopca, niech się pan ruszy zza biurka i znajdzie tego rzeźnika. Sprawdź przenigdy. Zaczęła drżeć gwałtownie. - A teraz chodź ze mną, Glorio - oznajmiła matka lodowatym tonem. Dziewczynka pokręciła głową. Bała się tak bardzo, że nie była w stanie ruszyć się z miejsca. Hope poczerwieniała. Chwyciła córkę za rękę i wywlokła siłą z pokoju, ku schodom. Zaciągnęła ją do sypialni, lecz zamiast posadzić w kącie, jak zwykle, skierowała się do łazienki. Dokładnie zamknęła drzwi i dopiero teraz puściła Glorię. Podeszła do wanny, odkręciła kurki na cały regulator. Po chwili wnętrze wypełniła para. - Mamusiu, będę już grzeczna, przyrzekam - szepnęła Gloria. - Zgrzeszyłaś wobec Boga i musisz ponieść karę. Musisz zostać oczyszczona. Do wanny! - poleciła z wyrazem twarzy, który mała widywała w nocnych koszmarach. Gloria pokręciła głową, szczękając zębami. - Ja nic nie zrobiłam, mamusiu. To wszystko przez Danny’ego. On mnie namówił. Myśmy się tylko bawili. - Milcz. Jesteś grzesznicą, jak Ewa. Nie można ci ufać. To ona zerwała jabłko, spróbowała zakazanego owocu. Mieszka w tobie Szatan, Glorio Aleksandro. Dziewczynka wcisnęła się w kąt. - Proszę, mamusiu... - powtarzała przez łzy. - To wina Danny’ego. Proszę cię. Boję się ciebie. - Muszę oczyścić cię z grzechu. - Hope szarpnęła córkę, rozebrała, zaciągnęła do wanny i siłą wsadziła do gorącej kąpieli. Gloria krzyknęła, ale matka przytrzymała ją bezlitośnie. - To nic w porównaniu z ogniem piekielnym, zapamiętaj sobie. - Nachyliła się nad koszykiem stojącym obok marmurowej wanny i wyjęła z niego szczoteczkę do szorowania rąk. - Oczyszczę cię - powtórzyła. - Muszę cię oczyścić, choćbym miała szorować cię do żywego mięsa.