- Coś mi się przypomniało. Obiecałem, że przedstawię Charlesa Blumtona diukowi Wycliffe - wymamrotał i oddalił się pospiesznie. - Szczęściarz z tego Wycliffe'a - mruknął Balfour. Lord Belton się zaśmiał. - Mogę? - zapytał Sinclair, wskazując na krzesło zwolnione przez Henninga. Hrabia zmierzył go wzrokiem. - Raczej nie. Kątem oka Sin dostrzegł w drugim końcu sali Crispina. - Z jakiegoś szczególnego powodu? - Ludzie, którzy wdają się z panem w rozmowę, kończą z rozbitymi nosami. Pozwolę panu zbliżyć się do mnie tylko z białą flagą. Sinclair nagle zrewidował opinię o Kilcairnie. - W porządku. Czy wytyczymy jakieś granice? - Na razie White wystarczy. - Zgoda. - W takim razie proszę do nas dołączyć. Robert właśnie http://www.pappatore.pl/media/ - Ja... Proszę mnie puścić, milordzie. - Prawie cię lubię, Geoffreys. Nie chciałbym, żebyś stracił zęby. Pchnął kamerdynera na stolik. - To bezprawie, milordzie. - Tak. Odpowiadaj na moje pytanie. Natychmiast! - Nie mogę, milordzie. Arthur! Marvin! Do holu wpadli dwaj rośli lokaje. - Chyba będzie pan musiał go puścić, milordzie - powiedział większy, zmierzając prosto na niego. Sinclair wolną ręką sięgnął po pistolet i wycelował go w czoło Geofrreysa. - Wasz pracodawca zamordował mojego brata.
Przyjaciółka się roześmiała. - Powiem ci tylko to, że nie jesteś tchórzem. - I powinnam wytrwać dłużej niż jeden dzień, nim machnę ręką na nasze małżeństwo? - Właśnie. - Dam ci znać. Sprawdź jednak nosiły to nazwisko i na to już nic nie mogła poradzić. – Wszystko ułoży się jak najlepiej – powiedziała Barbara spokojnie. – Czy mogłabyś nie wspominać mamie i bratu, że mnie tu widziałaś? Przykro mi, że namawiam cię do ukrywania czegoś przed nimi, ale zaraz by się wszystkiego domyślili. – J.T. niczego by się nie domyślił, ale mama na pewno tak. Mając świeżo w pamięci nietoperza znalezionego w łóżku, Lucy mogłaby zacząć zadawać nieodpowiednie pytania i wyciągnąć niewłaściwe wnioski. Barbara wiedziała, że nie należy prosić piętnastolatki o zachowywanie tajemnicy przed własną matką, ale w tych okolicznościach nie miała innego wyjścia. – Oczywiście, że nikomu nie powiem – zaśmiała się dziewczyna.