milordzie. Szybkim krokiem ruszyła do wyjścia. Lucien wbił wzrok w smukłe plecy. - Zwykle nie daję ogłoszeń do „Timesa”, że szukam kochanki, jeśli o to pani chodzi - oświadczył suchym tonem. - Ale przyznaję pani punkt za wyraz szczerego przerażenia na twarzy. Nie najlepszy, jaki widziałem, ale ujdzie. Panna Gallant zatrzymała się i odwróciła. - Ujdzie? Przynajmniej zyskał jej uwagę. - W zeszłym tygodniu pewien tłusty babsztyl zemdlał, gdy skojarzył, kim jestem. Trzeba było Wimbole'a i dwóch najtęższych lokajów, żeby ją stąd wywlec. - Pochylił się do przodu. - To uczciwa i bardzo dobrze płatna posada, ale jeśli zamierza pani dostać waporów na dźwięk mojego nazwiska, proszę lepiej sobie iść, i to z największym pośpiechem. - Nigdy w życiu nie zemdlałam - odparła dumnie. - A zwłaszcza nie byłabym na tyle nierozsądna, żeby zrobić to w pańskiej obecności. - Aha - mruknął z krzywym uśmiechem. Już od dawna tak dobrze się nie bawił. - Myśli pani, że bym panią wykorzystał? Na jej twarz wrócił uroczy rumieniec. - Słyszałam o panu gorsze rzeczy, milordzie. Lucien potrząsnął głową. - Wolę, jak obie zainteresowane strony są w pełni przytomne. Więc rezygnuje pani z http://www.psychopedagogika.pl/media/ - A ty poczuwasz się w tym zakresie do jakiejś winy? - zareplikowała. - Skądże. Jestem czysty jak łza. W tej chwili wspomniał Dianę i natychmiast wróciły wyrzuty sumienia. Wypił łyk wina, patrząc gdzieś w przestrzeń. Zapragnął, by alkohol odsunął złe myśli. Pamięć nie zachowała żadnych przyjemnych momentów z czasów małżeństwa. Nie minął rok od śmierci Diany, a on nie może sobie przypomnieć, co czuł, gdy jego żona się uśmiechała. Żeby oderwać się od wspomnień, spojrzał na Klarę. ROZDZIAŁ PIĄTY Klara zaczęła się zastanawiać nad wyrazem twarzy Bryce'a. Czyżby dręczyło go jakieś poczucie winy? Przecież zachowywał się jak harcerz. Czym zawinił? - Twoja mina budzi ciekawość - zauważyła, podejrzewając, że on również ma swoje sekrety. - Takie pytanie oznacza, że nie przestrzegasz reguł fair play. - Ty też nie. Uśmiechnął się, co podziałało na nią obezwładniająco. Usiadł w miękkim fotelu, a ona wtuliła się w róg sofy i spojrzała w okno. Na horyzoncie morze lśniło w świetle księżyca. Gdyby sprawy układały się inaczej, pewnie marzyłaby o pozostaniu tutaj. Teraz ta myśl wydała się jej śmieszna. - Jesteś piękna - usłyszała. - Dziękuję - odpowiedziała, nie przestając patrzeć w okno.
- Mieszkam z mamą. Jest fajna, ale ojciec był strasznym kutasem. Lał mnie. Już nie żyje. Domyślam się, że twój ojczym jest niewiele lepszy. - Nienawidzę go - powiedziała z zaciekłością. - On... mnie dotyka. Santos zesztywniał na te słowa. - I dlatego uciekłaś. - Miałam do wyboru: albo uciec, albo skończyć ze sobą. - Usiadła na materacu, wyprostowała się. Jej twarz mówiła, że naprawdę zastanawiała się nad samobójstwem. Sprawdź Wicehrabia wstał. - Żal mi kobiety, która kiedyś zostanie twoją małżonką. - Mnie też. - Lucien ziewnął ostentacyjnie. - Lepiej zagraj ze mną w pikietę, Robercie. I porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym, dobrze? Belton najwyraźniej nie miał gdzie się podziać tego wieczoru, bo po chwili ociągania się siadł przy stoliku. - Rozdaj te cholerne karty. - Jak było u Calverta? - Śmiertelne nudy. Jesteś teraz w Londynie jedynym złym chłopcem. Kiedy zacznie się sezon i pojawi się reszta łajdaków, na pewno nie będę tęsknił za twoim towarzystwem. Hrabia pohamował śmiech. - Kiedy zacznie się sezon, dołączę do ciebie w rozpuście. - Jesteś pewny? Król karo.