— Belle-mère, posłuchaj mnie — błagała Tempera. — Jeszcze jako mała dziewczynka słyszałam, jak papa o nim 100 opowiadał. Wiem, że ożenił się w bardzo młodym wieku i był w tym związku bardzo nieszczęśliwy. Od dziesięciu. może piętnastu lat jest wdowcem i, jestem o tym przekonana, wcale nie ma zamiaru znów się żenić. — Owszem, nie mówi o małżeństwie, lecz o miłości!— powiedziała lady Rothley. — Belle-mère, jak możesz tego słuchać? Wiesz równie dobrze jak ja, że dzięki twej urodzie setki mężczyzn mówią ci o miłości. Ale my musimy znaleźć dla ciebie męża! — Wiem — zgodziła się lady Alaine. — Masz zupełną rację, Tempero, lecz mężowie zwykle nie mówią tych fascynujących rzeczy, które z taką elokwencją powtarza hrabia. Tempera niemal załamała ręce z rozpaczy. — I co mam ci teraz powiedzieć? — spytała. — Wiesz przecież, po co tu przyjechałyśmy. Wiesz, że książę się tobą interesuje. Inaczej by cię tu nie zaprosił. Tymczasem ty http://www.recepty.info.pl/media/ - Nie powinnaś grzebać w rzeczach Matthew bez jego wiedzy - upomniała ją bez przekonania Karolina. - Przepraszam. Matthew obrzucił Flic chłodnym spojrzeniem, po czym zaraz przeniósł wzrok na żonę. - Znaczy, że jestem bardziej roztargniony, niż mi się zdawało. - Mniejsza o to. - Karolina podeszła do niego z kartką. - Śliczny obraz, ale naprawdę niewart tej całej wrzawy. I naprawdę wcale mnie nie przypomina. - Po co mu pokazujesz? - spytała Imogen. - Przecież już to widział. - Imogen! - Sylwia spojrzała ostro na wnuczkę. - Jesteś niegrzeczna!
Imogen leżała na łóżku wciąż w tej samej koszulce z Astrid. Ufarbowane na czarno krótkie włosy sterczały na wszystkie strony, odcinając się od bladej twarzy. - Zimno tu. - Zuzanna postawiła tacę na łóżku. - Może chcesz szlafrok albo sweter? - Nie, dziękuję. Sprawdź Shey pomachała do niej na pożegnanie, po czym uśmiechnęła się do Tannera. - Owszem, idę z tobą. To mi się od ciebie należy. - Skąd taki dziwny wniosek? - Nie tylko odebrałam cię z lotniska, ale jeszcze cię przenocowałam. Nawet dałam ci narzutę i poduszkę z własnego łóżka. To wyjaśnia ten zapach, pomyślał Tanner. - Teraz odbieram swoje. Jadę z tobą. - Niech ci będzie. - Tanner chciał tonem wyrazić rozczarowanie, jednak jakoś nie bardzo mu to wyszło. - Dokąd jedziemy? - zapytała Shey. - Zobaczysz. To niespodzianka.