związku rozwiała się na długo przed powrotem Lizzie do domu po śmierci ojca, ale przez kilka lat jeszcze, aż do swego wyjazdu do Kalifornii, Denis zwykł wpraszać się do niej na obiady, bez względu na to, gdzie mieszkała. - Powinnaś otworzyć restaurację - przekonywał ją. - Żeby w środku nocy pędzić na targ? - Mogłabyś być szefem kuchni. - Musiałabym zacząć od najniższego szczebla i wszyscy by na mnie krzyczeli. - Więc chociaż opublikuj swoje przepisy - upierał się Denis. - To nie są prawdziwe przepisy - Lizzie znów uderzyła w ten sam negatywny ton - ja po prostu wygłupiam się w kuchni. Zresztą zamierzam zostać dziennikarką, a nie pisać książki kucharskie. - A co złego jest w książkach kucharskich? To są duże pieniądze, ta cała Delia jest bogata jak Krezus. - Pieniądze to nie wszystko. - Oczywiście - zgodził się Denis. - Ale one nie bolą. - http://www.stomatologkrakow.biz.pl/media/ Zanim krzaki zwarły się za końskim zadem, obejrzałam się na rzekę, i ścieżka, powtórnie błyskając, zginęła. Arlisskij las był bardziej mroczny od dogewskiego - może, z nieprzyzwyczajenia lub dzięki pochmurnej pogodzie, która jak zawsze zepsuła się przed wieczorem. Nie śpiewały ptaki, chociaż w liściastym lesie, do końca wiosny śpiewały ptaki rankiem i ciemną nocą, tak inspirującej słowików. Nad głowami nieprzyjaźnie szeleściły ciemne dębowe liście, do nas i do końskich nóg raz po raz przylepiała się zakurzona pajęczyna. Dogiewscy Strażnicy chodzili właśnie po takich ścieżkach, “efekt brudnopisu” związywał je w jedyną sieć, dając możliwość patrolować większą dzielnicę granicy, którą można obejść w dziesięć minut. O żadnej pajęczynie tam mowy nie było, pająki nie nadążały naciągnąć i dziesiątki sieci, jak Straże znów je rozrywali. Niedbałość tutejszych żołnierzy straży granicznej, obliczając, że Arliss pokłócił się ze wszystkimi rasami, budziła czujność. Czyżby oni liczą na krakena? Tę kreaturę nie tak trudno oszukać lub odciągnąć, zwłaszcza jeżeli ty sam jesteś magiem lub masz kilku “zbytecznych” kompanów. A tu jeszcze zaczęło się coś niedobrego dziać ze Smółką. Podkuliwszy ogon i wciągnąwszy szyję w siebie, ona pochrapywała, parskała, bryzgała pianą, szła po dziwnej falistej trajektorii, dziko krzywiła się na strony, odskakiwała od wypełzających na drogę korzeni. - I dlaczego nie rozpoznamy w niej objawów choroby? - zbyt późno zaczęłam się martwić, nie rozumiejąc, co dzieję się z moją bojową przyjaciółką. Rolar proponował mi zostawić konia w Kuriakach i przesiąść się na jego ogiera, lecz zrezygnowałam, chociaż Smółka podlegała podwójnemu zabezpieczeniu – była pół kjaardem, jak i kobyłą. Coś nie chciałam wierzyć w historię z zarazą. Jeżeli to taka już straszna i śmiercionośna zaraza, to dlaczego przez trzy miesiąca ona nie wyszła poza granice Arlissa? I Len, któremu na pewno o niej powiedzieli, nie życzył zmienić Wolta na zwyczajnego konia. A on nie z tych, kto lezie na rożen z czystego uporu. Wychodzi, że wiedział lub podejrzewał coś, tak jak ja. Pospiesznie obejrzałam Smółkę od stóp do głów, przemacałam brzuch i poobserwowałam aurę, ale żadnych odchyleń, nie licząc dziwnego zachowania, nie znalazłam. - Według mnie, ona się po prostu boi. - przypuściła najemniczka. - Krzaków i drzew? - Tego, co w krzakach i za drzewami. - Rolar, a ty kogokolwiek czujesz? - Nie. Najwyżej parę biełek na tym dębie. - Chyba moja kobyła nie posiada takiej ostrej biełkofobii.
ostrożnie uniosła twarz. W smudze światła z półotwartej bramki dwa piętra wyżej zobaczyła wlepione w siebie oczy prześladowczym, która klęczała, trzymając się za brzuch. - Jeszcze żyjesz? - spytała dziwnym głosem Clare. Sprawdź wody, porwała ręcznik i pobiegła do dziecinnego pokoju. Tony stał z dzieckiem na rękach. Potrząsał Iriną! - Tony! - Nie bacząc na ręcznik, który opadł na podłogę, wyrwała mężowi małą i spojrzała na jego czerwoną ze złości twarz. - Co ty robisz?! - Przytuliła mocno córeczkę, czując, jak przywiera do niej całym rozedrganym ciałkiem. Małe ramionka ześlizgiwały się z jej mokrej skóry. - Co chciałeś zrobić? - Chciałem, żeby się zamknęła. Po prostu. - Potrząsałeś nią! To niebezpieczne, przecież wiesz o tym!