i dziękuję, nie mów z pełnymi ustami, siedź prosto. Kto by spamiętał te wszystkie głupoty? Spojrzał na siedzącą naprzeciw niego Malindę. Wycierała serwetką usta, jakby zedrzeć chciała z nich skórę. Chciało mu się śmiać, ale nie odważył się. Na pewno jest jakaś zasada zakazująca śmiechu przy stole. Ich oczy się spotkały. Uśmiech Malindy był uwodzicielski, ale i wstydliwy zarazem. Natychmiast oblało go gorąco, najpierw żołądek, potem całe ciało. Wczoraj dał Malindzie kilka lekcji na temat jej samej, nauczył ją, jak się odprężyć 114 JEDNA DLA PIĘCIU i poddać uczuciom. Przy okazji nauczył się także paru rzeczy o sobie. Odkrył cierpliwość, której istnienia nie podejrzewał, czułość, która zadziwiła go, ale równocześnie sprawiła przyjemność. Dając, otrzymał jeszcze cenniejszy podarunek. Jej miłość. A przynajmniej deklarację miłości. I to go piekielnie przeraziło. Chciał wierzyć, że Malinda go kocha, ale bał się. http://www.znany-architekt.com.pl Julianna skuliła się wpół ze słuchawką przy uchu. Co dalej? Musi się upewnić, że jej mamie nic nie grozi. Ż e wszystko jest w porządku! Tak, Clark Russell. Rozmazując łzy na policzkach, jeszcze raz zadzwoniła do informacji, a następnie do biura CIA. – Dzień dobry, tu biuro CIA w Langley w stanie Wirginia. Czym mogę służyć? – Pro... proszę... Chciałabym mówić... – Julianna dławiła się łzami. – Proszę głośniej, nie rozumiem pani. Julianna odchrząknęła. – Chciałabym mówić z Clarkiem Russellem. – Czy mogę mu przekazać, kto dzwoni?
– Zanieście wszystkie rzeczy do mojego samochodu – mówił dalej. – Lily, daj mi swoje kluczyki. Zamknę twój samochód, a później polecę komuś z garażu, żeby go przyprowadził. Obezwładniona tępym pulsującym bólem, powlokła się powoli w kierunku szosy. Theo i dzieci dźwigali bagaże. Co za okropne zakończenie dnia, pomyślała żałośnie. A wszystko przeze mnie! Sprawdź – Ale nie w Orleanie, tylko Mandeville. – Na początku mieszkałam w Nowym Orleanie, ale okazał się taki brudny. A którejś soboty wybrałam się na wycieczkę krajoznawczą do Mandeville i... zakochałam się w tym miejscu. Richard pokiwał ze zrozumieniem głową. – Jasne. Sam wychowałem się w Orleanie, ale teraz za nic bym tam nie zamieszkał. – Wstał i wyciągnął rękę w jej stronę. – Było mi miło panią poznać, panno Starr. Uważam, że jest pani jedną z poważniejszych kandydatek na to stanowisko. Z trudem ukryła rozczarowanie. Myślała, że od razu dostanie tę pracę. – Czy mogę wiedzieć, kiedy podejmie pan ostateczną decyzję? – Już wkrótce. Gdybym w ciągu tygodnia nie przekazał pani żadnej wiadomości, proszę skontaktować się z moją sekretarką. Ma na imię